شعرولادت امام باقرعلیه السلام

 

وقت عشق است چشم تر بدهيد
شمع ها مژده ي سحر بدهيد
كار دل گير يك نگاه شماست
بر مناجات من اثر بدهيد
از شلوغي شهر بيزارم
كوچه ها فرصت گذر بدهيد
دوست دارم به اوجتان بپرم
بي قرارم كه بال و پر بدهيد
مي نشينم كنار در بي تاب
تا به پاهاي من خبر بدهيد
 
راه باز و مسير بي خطر است
توشه بردار موقع سفر است
 
سفري تا ديار دلبرها
تا زمين بهشت پرورها
سفري تا نهايت مستي
در طواف حريم ساغرها
آسماني ترين شديم اينجا
پا به پاي پر كبوترها
خانه ها را ببين همه از دم
شاخه ي ياس روي سر درها
اين مدينه است شهر پاك و زلال
چشمه سار تمام كوثرها
 
اين مدينه است مركزيت نور است
تربت قبر چهار حجت نور است
 
يك زيارت كنار ابر بهار
يك بقيع است و زائران بسيار
بالهاي فرشته ها فرش است
قدري آهسته تر قدم بردار
يك قدم بيشتر نمانده ولي
به در بسته خورده ايم انگار
از همين جا دخيل مي بنديم
پشت اين پنجره همين ديوار
مگر امشب شب ولادت نيست
شمع روشن كنيد دور مزار
 
ذات غيب خدا شده ظاهر
در جمال محمد باقر
 
آمدي اي امام پنجم ما
آمدي اي يگانه بي همتا
برفها آب شد زمين خنديد
از بهار تو اي گل زيبا
علم را آمدي كه بشكافي
مثل كشتي به سينه ي دريا
تا ابد آسمان آبي تو
مي زند سايه بر سر دنيا
تو در اين صفحه هاي خالي دل
نقش ها مي زني به رنگ خدا
 
جوهر بندگي است در قلمت
غير توحيد نيست در قلمت
 
اي به دوشت هميشه رايت علم
در بيان تو واقعيت علم
روي منبر كه درس مي دادي
زير دِيْن تو رفت نهضت علم
روز اول به اذن حضرت حق
شاهكار تو بوده خلقت علم
عقل ما قد نمي دهد هرگز
به مقام تو اي حقيقت علم
بي فروغ تو مي رود از دست
همه ي اعتبار دولت علم
 
تا كه نور كلام تو جاري است
گلشن دين هميشه گل كاري است
 
اي سرآغاز ناب ماه رجب
وي شروع كتاب ماه رجب
با غروب جمادي الثاني
سر زدي آفتاب ماه رجب
اشكهاي تو لحظه ي ميلاد
شده عطر و گلاب ماه رجب
عكسي از حسن كبريا هستي
جاي تو قلب قاب ماه رجب
يك مناجات بر لبم بنويس
در شب مستجاب ماه رجب
 
در هواي خدا رهايم كن
بيشتر با خود آشنايم كن
 
تو كه بر چشم خلق جا داري
نوري و جلوه ي خدا داري
شاخ شمشاد حضرت سجاد
ريشه در باغ هل أتي داري
ثمر نخل احمدي كه نسب
ز حسين و ز مجتبي داري
پسر سيد البكاء هستي
سرگذشتي پر از بلا داري
يادگاري ز لاله هاي عطش
بر دلت داغ كربلا داري
 
تو غروب سپيده را ديدي
عمه ي قد خميده را ديدي
 
همه جا گرد غصه پاشيدند
با سر تيغ و نيزه گل چيدند
دستهاي سياه بر سر تو
سنگهاي كبود باريدند
چشم هايي كه گريه مي كردند
سيلي و تازيانه مي ديدند
مردم كوچه ي يهودي ها
دور سرها مُدام رقصيدند
بي ابوالفضل كودكان يتيم
روي خشت خرابه خوابيدند
اين همه غم كه بر سرت آمد
كودكي تو را رقم مي زد

 

 

اشعارولادت امام محمدباقر,شعرولادت امام باقر,شعرولادت امام محمدباقر,شعرولادت حضرت باقرالعلوم,اشعارولادت باقرالعلوم

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

این فیلد را پر کنید
این فیلد را پر کنید
لطفاً یک نشانی ایمیل معتبر بنویسید.