خواهشمندم این شعرفقط درحال وهوای عاشورایی خوانده شود

تاحق مطلب اداشوددرغیراینصورت مدیونید

 
چقَدَر ردِّ پاست روی تنت
چقَدَر وحشیانه می زدنت
قاری من چرا نمی خوانی
نکند نیزه خورده بر دهنت
پیرهن کهنه را چرا بردند؟
مانده عریان به خاکها بدنت
اینقَدَر تیر و نیزه خوردی که
مثل توری شُدَه است پیرهنت
با سم اسب شد تنت تشییع
خاک کرببلا شده کفنت
 
(گرد و خاکی شد و هوا مِه شد،
تن تو زیر دست و پا لِه شد)
 
بین گودال تا که غوغا شد
کمرِ زینب از غمت تا شد
نیزه ای با فشار در بینِ
استخوانهای سینه ات جا شد
نیزه را اینقَدَر که چرخاندند
استخوانهای تو ز هم وا شد
کشتنت شد برایشان تفریح
بزمِ شادیشان مهیا شد
مثل عباس و قاسم و اکبر
تن تو نیز ارباً اربا شد
 
(روی تل خواهر تو از غم مُرد,
چقَدَر چکمه بر دهانت خورد)
 
تا فتادی تو بی پر و بی بال
الفِ قامتم شد از غم دال.
تو به مهمانی آمدی و ببین
کوفه با نیزه آمد استقبال.
دوره ات کرده اند یک لشگر
گیر کردی میان این گودال.
ده نفر میکنند تشییعت
با سم اسبها تنت شد چال.
بی تو در خیمه میشود غارت
معجر و گوشواره و خلخال.
 
(تا که از تن برون شود جانت,
میشود پاره گوش طفلانت)
 
سرِ تو شد جدا و می دیدم
میزدی دست و پا و می دیدم.
استخوانهای پیکرت می شد
یک به یک جا به جا و می دیدم.
قطعه قطعه شده تنت ای وای
شدی از هم سوا و می دیدم.
در شلوغی ز پشت سر خوردی
ضربه ای بی هوا و می دیدم.
روی سینه نشست و می بُرّید
سرِ تو از قفا و می دیدم.
 
(به فدای لبان عطشانت,
نیزه خورد و شکست دندانت)
 
غرق خون پیش دیده ی خواهر
بین گودال میزنی پرپر
میزنی دست و پا و می شنوم
ناله ی یا بُنَیَّ از مادر.
میروی پیش چشم من از حال
زیر شمشیر و نیزه و خنجر.
میشوم بی پناه بعد از تو
وای اگر سایه ات رود از سر.
بی تو ای غیرت خدا تا شام
میرود خواهر تو بی معجر.
 
(ای کبوتر اگر پرت افتد,
چشم هَرزه به خواهرت افتد …)
 
(… شاعر: العبدالحقیر  مـجـیـد خـانـی …)